Ιστορία, πολιτισμός και παράδοση σε έναν τόπο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς!

 

Πίσω στο μακρινό 1981, στον σύλλογο Εμπεσιωτών στην Αθήνα άρχισε να συζητιέται μία νέα ιδέα. Η δημιουργία και η λειτουργία ενός λαογραφικού και ιστορικού μουσείου στον Εμπεσό.

Το 1991 η δημιουργία του μουσείου έγινε πράξη και το 1992 ξεκίνησαν οι πρώτες δωρεές αντικειμένων μεγάλης λαογραφικής αξίας από Εμπεσιώτες αλλά και κατοίκους κοντινών χωριών. Μια πλούσια συλλογή από υφαντά, γεωργικά και κτηνοτροφικά εργαλεία, οικιακά σκεύη και πολλά άλλα, συνέθεσαν ένα σύνολο στοιχείων που αντικατόπτριζαν τον ιδιαίτερο πολιτισμό που αναπτύχθηκε στον Βάλτο τους τελευταίους δύο αιώνες.

Η συλλογές αρχικά φιλοξενήθηκαν στην οικία των αδερφών Τσαμάκη και το 2000 μεταφέρθηκαν στο παλιό σχολείο, ένα κτίριο του 1916 που λειτούργησε ως σχολείο έως το 1960. Το κτίριο αλλά και ο τόπος στον οποίο βρίσκεται, είναι πραγματικά απίστευτης φυσικής ομορφιάς. Το ύψωμα στο οποίο βρίσκεται το κτίριο, βλέπει από την μία πλευρά τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους του Μητσελίου και της Κανάλας και από την άλλη, απλώνεται η πανέμορφη κοιλάδα του ποταμού Ινάχου. Η δε διαδρομή έως το μουσείο, μέσα από το παλιό χωριό, αλλά και το έντονο φυσικό ανάγλυφο, σε βάζει, προτού καν φτάσεις στο μουσείο, στο κλίμα στο οποίο άνθισε ο ιδιαίτερος πολιτισμός του Ορεινού Βάλτου.

Καθώς με τα χρόνια τα αντικείμενα αυξήθηκαν και προστέθηκε η συλλογή για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη προέκυψε η ανάγκη για νέο μεγαλύτερο κτίριο. Και κάπου εδώ θα ξεκινήσουμε τον κατήφορο. Έναν κατήφορο, που μεταξύ πολλών προβλημάτων, αναδεικνύει το τεράστιο πολιτιστικό έλλειμα που έχουμε σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το μουσείο έγινε Ν.Π.Δ.Δ, πέρασε στον τότε δήμο Ινάχου και έτσι ξεκίνησε η πρώτη πράξη του δράματος. Το νέο κτήριο που κατασκευάστηκε ήταν ένα πραγματικό έκτρωμα. Σε σχέση με τον τόπο που χτίστηκε αλλά και για τον σκοπό που θα επιτελούσε. Επιπλέον, ακόμη και σήμερα, λειτουργικά, δεν καλύπτει τις ελάχιστες προδιαγραφές, έτσι ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει ως μουσείο, σύμφωνα με του σχετικούς κανονισμούς που θέτει το υπουργείο.

Και κάπου εδώ θα μπούμε στην δεύτερη φάση ενός παρατεταμένου δράματος. Χαρτιά, αριθμοί πρωτοκόλλου, επιτροπές, αποφάσεις, διαμαρτυρίες και τάχα μου δήθεν απαντήσεις. Το απόλυτο ελληνικό δράμα του δημοσίου, της τοπικής μας αυτοδιοίκησης.

Περισσότερα από δέκα χρόνια το μουσείο ως Ν.Π.Δ.Δ. είναι μη λειτουργικό. Έστω και σε αυτό το τόσο παράταιρο για τον τόπο κτίριο. Δικαιολογίες πολλές, πράξεις καθόλου. Ντροπή;

Ακολουθούν φωτογραφίες του εντελώς αφημένου στην τύχη του εξωτερικού χώρου. Για τον εσωτερικό χώρο και την κατάσταση των εκθεμάτων, μου περιγράφηκαν εικόνες απόλυτης απαξίωσης της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου μας. Ντροπή.