Τα μονοπάτια!
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που τα καλοκαίρια πήγαινα για κάνα μήνα στο Ντινέρ'. Στον παππού και την γιαγιά, από την πλευρά της μάνας μου. Ο οικισμός, για όσους γνωρίζουν, είναι ένας μικρός, απομακρυσμένος παράδεισος στην πλαγιά του βουνού. Παλιά πετρόχτιστα σπίτια, καρυδιές και ψηλά πουρνάρια παντού, πηγές και ρυάκια που κατεβαίνουν από το βουνό με νερό άριστο, δροσερό, τόσο, που ξεχνάς την κάψα του καλοκαιριού. Απομακρυσμένο, όμως, όπως είναι το Ντινέρ', δεν είχε τις ευκολίες του χωριού. Γι' αυτό και περίπου δυο φορές την εβδομάδα ο παππούς με έπαιρνε και κατεβαίναμε στον Εμπεσό για κάποια απαραίτητα ψώνια. Και όταν λέω κατεβαίναμε, εννοώ με τα πόδια, αμάξι δεν υπήρχε. Περπατούσαμε τότε στα βουνά και μάλιστα πολύ, δυο φορές τη μέρα πήγαινε στο μοναστήρι ο παππούς μου και δυο φορές στα πρόβατα. Λοιπόν, κατεβαίναμε με τα πόδια, πέρναμε τον δρόμο μέχρι το παλιό σχολείο και από κει, από το πετρόχτιστο καντηλάκι που είναι δίπλα του, κατηφορίζαμε για το χωριό. Δίπλα από σπαρ