Η Μπούκα, πόσους;
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήμουν δεν ήμουν 10 χρόνων, η ζωή στην Μπούκα ήταν απλή, τόσο απλή και διαφορετική που τα σημερινά παιδιά ανάλογης ηλικίας δεν μπορούν καν να την φανταστούν. Στην καθημερινότητά μας παίζαμε στη θάλασσα και γενικά στη φύση που περιβάλλει το χωριό. Ψάρεμα, βόλτες με τα ποδήλατα, μπάλα και πολλά άλλα, από τα βουναλάκια έως την Παναγία. Θυμάμαι ιδιαίτερα την παραθαλάσσια διαδρομή από το χωριό έως την εκκλησία της Παναγίας στο Αγριλοβούνι. Τότε ακόμη δεν είχε φτιαχτεί ο χωματόδρομος που ξεκινάει μετά την κατασκήνωση. Υπήρχε μόνο ένα μονοπάτι μέσα από τις μερχιές που οδηγούσε έως το Αγριλοβούνι και από εκεί στην εκκλησία. Μικρά παιδιά που ήμασταν το ακολουθούσαμε, και πολλές φορές, όχι πάντα, φτάναμε έως και την εκκλησία της Παναγίας. Η θάλασσα ήταν στα αριστερά μας και απείχε από 2 έως και 10 μέτρα ή και παραπάνω αν ήταν τραβηγμένη. Το μονοπάτι είχε αυτή την χαρακτηριστική γκρί(στεγνή) άμμο της Μπούκας, κλαδιά από τις μερχιές και πολλά σκουπίδια που ξεβρα