Δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα!
Αρκετά χρόνια νωρίτερα είχα γράψει ένα μικρό άρθρο(Τουρισμός χωρίς αξιοθέατα γίνεται; Δεν γίνεται. Εμπεσιώτικη Φωνή, τεύχος 166) για τον τουρισμό και την εξέλιξή του μέσα από τις νέες, για την εποχή, πλατφόρμες όπως το Airbnb. Συγκεκριμένα αναφερόμουν στην τάση που είχε προκύψει με τους θεματικούς περιπάτους σε σχέση με τα συμβατικά και μη, αξιοθέατα ενός προορισμού. Έκτοτε μας επισκέφτηκε ο COVID και η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στον Τουρισμό. Με το τέλος της, βλέπουμε ότι η τάση αυτή επανέρχεται. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνεται ότι οι συμβατικοί τρόποι προβολή ενός τόπου με τα αξιοθέατά του δεν πρόκειται να εκλείψουν εύκολα. Τα κλασικά αξιοθέατα χωρίζονται σχηματικά σε δύο κατηγορίες, τα περιβαλλοντικά. Αυτά δηλαδή τα οποία έχει διαμορφώσει η φύση, όπως βουνά, ποτάμια, λίμνες, δάση, θερμές πηγές κ.α. Από αυτού του είδους τα αξιοθέατα ο τόπος μας δεν υστερεί καθόλου. Μπορεί ο βαθμός 'τουριστικής' αξιοποίησης να είναι σχεδόν μηδαμινός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι σ