Δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα!

 Αρκετά χρόνια νωρίτερα είχα γράψει ένα μικρό άρθρο(Τουρισμός χωρίς αξιοθέατα γίνεται; Δεν γίνεται. Εμπεσιώτικη Φωνή, τεύχος 166) για τον τουρισμό και την εξέλιξή του μέσα από τις νέες, για την εποχή, πλατφόρμες όπως το Airbnb. Συγκεκριμένα αναφερόμουν στην τάση που είχε προκύψει με τους θεματικούς περιπάτους σε σχέση με τα συμβατικά και μη, αξιοθέατα ενός προορισμού.

Έκτοτε μας επισκέφτηκε ο COVID και η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στον Τουρισμό. Με το τέλος της, βλέπουμε ότι η τάση αυτή επανέρχεται. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνεται ότι οι συμβατικοί τρόποι προβολή ενός τόπου με τα αξιοθέατά του δεν πρόκειται να εκλείψουν εύκολα.

Τα κλασικά αξιοθέατα χωρίζονται σχηματικά σε δύο κατηγορίες, τα περιβαλλοντικά. Αυτά δηλαδή τα οποία έχει διαμορφώσει η φύση, όπως βουνά, ποτάμια, λίμνες, δάση, θερμές πηγές κ.α. Από αυτού του είδους τα αξιοθέατα ο τόπος μας δεν υστερεί καθόλου. Μπορεί ο βαθμός 'τουριστικής' αξιοποίησης να είναι σχεδόν μηδαμινός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι στον Βάλτο έχουμε ένα ιδιαίτερα όμορφο και πολυμορφικό φυσικό περιβάλλον, που εκτός από αξιοποίηση χρήζει και προστασίας.

Έχουμε και τα αξιοθέατα που είναι αποτέλεσμα ανθρώπινου έργου. Υπάρχουν στον Βάλτο ερείπια αρχαίων πόλεων και είναι αρκετά. Είναι όμως πόλεις σχεδόν εντελώς ισοπεδωμένες, δεν έχουν ανασκαφεί και είναι πολύ μεγάλο το χρονικό κενό από το σήμερα έτσι ώστε δεν προσφέρουν κάτι αξιόλογο στην συλλογική μας ταυτότητα. Ας ελπίσουμε όμως ότι κάποια στιγμή θα ανασκαφούν και θα προσφέρουν αξιόλογα ευρήματα.

Ο Βάλτος όμως από τον 17ο αιώνα και μετά έχει πλούσια ιστορία. Με σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα να λαμβάνουν χώρα εδώ. Ακόμη περισσότερο οι Βαλτινοί έχουν έντονα χαρακτηριστικό τρόπο ζωής, αυτό του κλεφταρματολισμού. Από τους συγκεκριμένους αιώνες μας έρχονται και τα πανέμορφα μοναστήρια του Βάλτου. Επιπλέον η κτηνοτροφία, η αλιεία και η καλλιέργεια της γης έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στην ανάπτυξη της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλη αυτή η ιστορία και ο πολιτισμός του Βάλτου δεν έχουν τόπο να σταθούν. Η λαογραφία του Βάλτου χρειάζεται στέγη, χρειάζεται ένα λαογραφικό μουσείο. Όχι μόνο σαν ένα παθητικό αξιοθέατο για να έρχονται σχολεία και άλλοι επισκέπτες. Ο τουρισμός είναι άλλωστε ένα τρένο που ο τόπος μας, καλώς ή κακώς, το έχει χάσει προ πολλού. Αλλά να λειτουργεί σαν μια ενεργητική οντότητα που θα προωθεί και θα ενδυναμώνει την λαογραφία μας μέσα από σύγχρονες δράσεις. Που θα προωθεί τον πολιτισμό και την ιστορία του Βάλτου.

Τέλος, παραφράζοντας από το βιβλίο, Τα εν Καρβασαρά, σελ. 220, του Νικόλαου Χαρ. Τέλωνα, να προσθέσω. Εμείς οι Νεοβαλτινοί ας καταλάβουμε ότι η ιστορία και η παράδοση είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται ο πολιτισμός κάθε τόπου. Και ας σπεύσουμε να αναδείξουμε αυτόν τον πολιτισμό, με ό,τι κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, εικονίσματα, άρματα, χαλκώματα, υφαντά κ.α.