Αναρτήσεις

Η Μπούκα, πόσους;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήμουν δεν ήμουν 10 χρόνων, η ζωή στην Μπούκα ήταν απλή, τόσο απλή και διαφορετική που τα σημερινά παιδιά ανάλογης ηλικίας δεν μπορούν καν να την φανταστούν. Στην καθημερινότητά μας παίζαμε στη θάλασσα και γενικά στη φύση που περιβάλλει το χωριό. Ψάρεμα, βόλτες με τα ποδήλατα, μπάλα και πολλά άλλα, από τα βουναλάκια έως την Παναγία.  Θυμάμαι ιδιαίτερα την παραθαλάσσια διαδρομή από το χωριό έως την εκκλησία της Παναγίας στο Αγριλοβούνι. Τότε ακόμη δεν είχε φτιαχτεί ο χωματόδρομος που ξεκινάει μετά την κατασκήνωση. Υπήρχε μόνο ένα μονοπάτι μέσα από τις μερχιές που οδηγούσε έως το Αγριλοβούνι και από εκεί στην εκκλησία. Μικρά παιδιά που ήμασταν το ακολουθούσαμε, και πολλές φορές, όχι πάντα, φτάναμε έως και την εκκλησία της Παναγίας. Η θάλασσα ήταν στα αριστερά μας και απείχε από 2 έως και 10 μέτρα ή και παραπάνω αν ήταν τραβηγμένη. Το μονοπάτι είχε αυτή την χαρακτηριστική γκρί(στεγνή) άμμο της Μπούκας, κλαδιά από τις μερχιές και πολλά σκουπίδια που ξεβρα

Λαογραφικό Μουσείο Εμπεσού, ένα μουσείο για τον Βάλτο!

Πριν από περίπου δύο χρόνια μου καρφώθηκε ένα "γιατί ρε γαμώτο" στο κεφάλι. Γιατί το υπέροχο Λαογραφικό Μουσείο του Εμπεσού να είναι στην αφάνεια; Γιατί να μην είναι επισκέψιμο; Γιατί όλοι μας, να μην μπορούμε να γνωρίσουμε τους θησαυρούς του και τον μοναδικό πολιτισμό του Βάλτου; Το γιατί δεν άργησε να μετασχηματιστεί σε Πως(;). Πως μπορώ εγώ, από το δικό μου μετερίζι να βοηθήσω, ώστε να γίνουν όλα τα παραπάνω; Ή έστω μερικά από αυτά. Ο τρόπος που γνωρίζω είναι γνωστός. Η παραγωγή περιεχομένου μέσω της δημιουργίας ιστοσελίδων. Έτσι προσπαθώ εδώ και πολλά χρόνια να κάνω τον τόπο μας γνωστό μέσω του Τουριστικού Οδηγού Βάλτου, www.valtosprovince.com Έτσι λοιπόν ένα νέο Project ήρθε εις πέρας. Η νέα ιστοσελίδα του Λαογραφικού Μουσείου Εμπεσού είναι γεγονός και είναι up and running στο https://empesosmuseum.valtosprovince.com Σε αυτή μου την προσπάθεια βρήκα θερμούς συμπαραστάτες τον Σύλλογο Εμπεσιωτών Αθήνας, στον οποίο είμαι ενεργό μέλος. Ο Βασίλης Πατσαούρας έτρεξε α

Ιστορία, πολιτισμός και παράδοση σε έναν τόπο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς!

Εικόνα
  Πίσω στο μακρινό 1981, στον σύλλογο Εμπεσιωτών στην Αθήνα άρχισε να συζητιέται μία νέα ιδέα. Η δημιουργία και η λειτουργία ενός λαογραφικού και ιστορικού μουσείου στον Εμπεσό. Το 1991 η δημιουργία του μουσείου έγινε πράξη και το 1992 ξεκίνησαν οι πρώτες δωρεές αντικειμένων μεγάλης λαογραφικής αξίας από Εμπεσιώτες αλλά και κατοίκους κοντινών χωριών. Μια πλούσια συλλογή από υφαντά, γεωργικά και κτηνοτροφικά εργαλεία, οικιακά σκεύη και πολλά άλλα, συνέθεσαν ένα σύνολο στοιχείων που αντικατόπτριζαν τον ιδιαίτερο πολιτισμό που αναπτύχθηκε στον Βάλτο τους τελευταίους δύο αιώνες. Η συλλογές αρχικά φιλοξενήθηκαν στην οικία των αδερφών Τσαμάκη και το 2000 μεταφέρθηκαν στο παλιό σχολείο, ένα κτίριο του 1916 που λειτούργησε ως σχολείο έως το 1960. Το κτίριο αλλά και ο τόπος στον οποίο βρίσκεται, είναι πραγματικά απίστευτης φυσικής ομορφιάς. Το ύψωμα στο οποίο βρίσκεται το κτίριο, βλέπει από την μία πλευρά τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους του Μητσελίου και της Κανάλας και από την

Δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα!

 Αρκετά χρόνια νωρίτερα είχα γράψει ένα μικρό άρθρο(Τουρισμός χωρίς αξιοθέατα γίνεται; Δεν γίνεται. Εμπεσιώτικη Φωνή, τεύχος 166) για τον τουρισμό και την εξέλιξή του μέσα από τις νέες, για την εποχή, πλατφόρμες όπως το Airbnb. Συγκεκριμένα αναφερόμουν στην τάση που είχε προκύψει με τους θεματικούς περιπάτους σε σχέση με τα συμβατικά και μη, αξιοθέατα ενός προορισμού. Έκτοτε μας επισκέφτηκε ο COVID και η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στον Τουρισμό. Με το τέλος της, βλέπουμε ότι η τάση αυτή επανέρχεται. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνεται ότι οι συμβατικοί τρόποι προβολή ενός τόπου με τα αξιοθέατά του δεν πρόκειται να εκλείψουν εύκολα. Τα κλασικά αξιοθέατα χωρίζονται σχηματικά σε δύο κατηγορίες, τα περιβαλλοντικά. Αυτά δηλαδή τα οποία έχει διαμορφώσει η φύση, όπως βουνά, ποτάμια, λίμνες, δάση, θερμές πηγές κ.α. Από αυτού του είδους τα αξιοθέατα ο τόπος μας δεν υστερεί καθόλου. Μπορεί ο βαθμός 'τουριστικής' αξιοποίησης να είναι σχεδόν μηδαμινός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι σ

Τα βουναλάκια!

Τα βουναλάκια* είναι ένα τοπόσημο με μεγάλη βαρύτητα για τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι να τρέχω εκεί σχεδόν καθημερινά για παιχνίδι, αλλά και για "δουλειά". Εκεί παίζαμε με τα φορτηγάκια, εκεί χτίζαμε σπιτάκια στις μερχιές, εκεί κάθε άνοιξη παίζαμε βαρελάκια, εκεί κάναμε άλματα με τα ποδήλατα. Από εκεί πηγαίναμε τις αγελάδες που είχαμε τότε κάθε πρωί στο λιβάδι και από εκεί πηγαίναμε με τον παππού μου στα πρόβατα μέχρι την Παναγία.  Μέχρι κάποια ηλικία νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο και μόνο για να έχω ένα τόσο ιδιαίτερο τοπίο για να παίζω. Γνώριζα ότι το ράμα* είχε φτιαχτεί για να αποτρέπει την θάλασσα από το να μπαίνει στο χωριό και αργότερα κατάλαβα ότι τα βουναλάκια είναι η φυσική του συνέχεια. Το ράμα, τα βουναλάκια και οι αύλακες, μεταξύ άλλων, είναι ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να αποτρέπει την από την θάλασσα πλημμύρα του χωριού. Δεν γνωρίζω από ποιόν φτιάχθηκε και πότε αλλά για πάρα πολλά χρόνια αυτό το αντιπλημμυρικό έργο έκανε την δουλειά του τόσο καλά που μέχρι τα

Ευχάριστη Βαλτινή συνείδηση!

 Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και μεγάλος λάτρης των βιβλίων. Δηλαδή, μου αρέσει πολύ να μπαίνω σε μια βιβλιοθήκη ή ένα βιβλιοπωλείο και να εξερευνώ τίτλους, αλλά δύσκολα θα αφιερώσω χρόνο για να διαβάσω ένα. Είμαι λάτρης της ιστορίας αλλά μου αρέσει να αντλώ την πληροφορία συμπυκνωμένη, όπως μπορεί να την προσφέρει ένα άρθρο σε ένα περιοδικό, σε μια εφημερίδα ή το διαδίκτυο. Παρά ταύτα, φέτος που κλείσαμε 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης αποφάσισα να ξεκινήσω να διαβάζω ένα βιβλίο που ήταν χρόνια στην βιβλιοθήκη μου, Τα εν Καρβασαρά, του Νίκου Τέλωνα. Πρόκειται για ένα αξιολογότατο απαύγασμα της τεράστιας έρευνας που έχει κάνει ο συγγραφέας για την συμβολή του Βάλτου στην Επανάσταση. Την συμβολή των προσώπων που πρωταγωνίστησαν αλλά και των σημαντικότατων γεγονότων που έλαβαν χώρα στον Βάλτο τα δύσκολα αυτά χρόνια. Ο Νίκος Τέλωνας είναι συγγραφέας και μερικών ακόμη βιβλίων που όλα μαζί αποτελούν μια τεράστια παρακαταθήκη για την ιστορία της περιοχής μας. Όλη αυτή η

Ιόνια Οδός και διαβάσεις για την άγρια ζωή!

  Η Ιόνια οδός υπήρξε ένα μεγάλο όνειρο, ένα σημαντικό αναπτυξιακό έργο για ολόκληρη την δυτική Ελλάδα, που πριν από λίγα χρόνια έγινε πραγματικότητα. Και όπως κάθε μεγάλο έργο στην Ελλάδα αντιμετώπισε τις δυσκολίες του ως προς την τελική του υλοποίηση. Πολλές καθυστερήσεις, και το σημαντικότερο απ’ όλα, έπεσε πάνω στην μεγάλη οικονομική κρίση που βίωσε η Ελλάδα από το 2010 και μετά. Όλες αυτές οι καθυστερήσεις και οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες στις οποίες χρειάστηκε να ολοκληρωθεί η Ιόνια Οδός, όπως όλοι πολύ καλά θυμόμαστε, είχε ως αντίκτυπο, από ένα σημείο και μετά να προχωρήσει το έργο με ταχύτατους ρυθμούς, για να προλάβουν σφιχτές προθεσμίες. Υπήρξαν σίγουρα κακοτεχνίες, στις οποίες δεν θα αναφερθώ, αλλά υπήρξε και ένας σχεδιασμός που άφησε εντελώς απ’ έξω την φύση. Άφησε εντελώς εκτός τα οικοσυστήματα τα οποία διασχίζει ο αυτοκινητόδρομος και από τα οποία άλλα ανήκουν στο δίκτυο Natura 2000 και άλλα είναι αναγνωρισμένα καταφύγια άγριας ζωής σύμφωνα με την ελληνικ