Εκπαιδευτική εκδρομή στον τόπο μας, για τον τόπο μας.
Πριν από λίγες ημέρες, στα πλαίσια της εργασίας μου, επισκέφτηκα ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παρατήρησα ότι το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο από παιδιά, πιθανότατα γυμνασίου, τα οποία ψώνιζαν, καθόντουσαν στις καφετέριες του εμπορικού ή έκαναν βόλτες. Ρώτησα λοιπόν μια συνεργάτιδα που εργάζεται στο συγκεκριμένο εμπορικό και μου είπε ότι είναι μαθητές τους οποίους έχουν φέρει εκδρομή. Απόρησα αλλά και απογοητεύτηκα ταυτόχρονα. Μα εκδρομή στο εμπορικό κέντρο, αναρωτήθηκα. Μπορούσαν κάλλιστα να πάνε τα παιδιά εκδρομή στην φύση, να κάνουν μια δραστηριότητα, να μάθουν κάτι. Πραγματικά, λογική σε αυτή την πράξη των καθηγητών τους δεν μπόρεσα να βρω.
Έπειτα θυμήθηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια και τις εκδρομές μας. Συγκεκριμένα, μια εκπαιδευτική εκδρομή σε ένα εργοστάσιο της ΙΟΝ στην Άρτα. Μας μάζεψαν λοιπόν ένα πρωινό, μας έβαλαν στα πούλμαν και ξεκινήσαμε για το εργοστάσιο. Μας το είχαν κάνει σαφές από πριν, η εκδρομή είναι εκπαιδευτική, όμως πια δεν μπορώ να θυμηθώ αν μας είχαν εξηγήσει τι ήταν αυτό που της έδινε αυτή την “εκπαιδευτική” ιδιότητα. Βέβαια αυτό, δεν είχε και πολύ σημασία για εμάς, σημασία είχε ότι δεν θα κάναμε μάθημα. Φτάσαμε λοιπόν στο εργοστάσιο, μας υποδέχτηκε ο διευθυντής και ξεκινήσαμε την βόλτα μας. Είδαμε τα μηχανήματα, μας εξήγησε την χρησιμότητά τους, μας μίλησαν και μερικοί εργάτες. Είδαμε όλη τη γραμμή παραγωγής για την παρασκευή μιας γκοφρέτας. Στο τέλος μας μοίρασαν μερικές σοκολάτες και γκοφρέτες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Με αφορμή λοιπόν το περιστατικό της Θεσσαλονίκης και ενθυμούμενος την εκπαιδευτική εκδρομή στο εργοστάσιο παραγωγής της ΙΟΝ κάθισα σε μια καφετέρια του εμπορικού κέντρου για να χαλαρώσω λίγο. Μάταια προσπάθησα να θυμηθώ ή εκ των υστέρων να εξηγήσω τι ήταν αυτό που έκανε τελικά εκείνη την εκδρομή εκπαιδευτική. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά ότι το παράδειγμα που χρειάζεται η νεολαία σήμερα στον τόπο μας είναι το πώς μπορεί να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί με βάση τα χαρακτηριστικά και τα πλεονεκτήματα της περιοχής μας.
Δηλαδή, για να το φέρω στα μέτρα μιας εκπαιδευτικής εκδρομής σχολείου. Εκπαιδευτική θα έβρισκα πχ. μια εκδρομή σε ένα τοπικό τυροκομείο, μια μονάδα επεξεργασίας κρέατος ή μια βιοτεχνία συσκευασίας ελιών και ελαιόλαδου. Εκεί οι μαθητές θα έβλεπαν τι μπορούν να κάνουν με τα προϊόντα που πιθανώς να παράγουν και οι γονείς τους. Την προστιθέμενη αξία που κερδίζουν με την μεταποίηση τους, αλλά και τις θέσεις εργασίας που δίνουν οι τοπικές βιοτεχνίες. Με λίγα λόγια θα έβλεπαν τον κύκλο της τοπικής παραγωγής και οικονομίας, και φυσικά τα οφέλη τους.
Όλα αυτά όμως απαιτούν και την συμμετοχή των βιοτεχνών που από τη μεριά τους θα κάνουν τις μονάδες τους επισκέψιμες, μετρώντας τα οφέλη μιας τέτοιας κίνησης. Τη συμμετοχή των καθηγητών που δεν θα επιλέξουν εύκολες λύσεις για να περάσει απλά άλλο ένα οκτάωρο στο σχολείο. Αλλά και των τοπικών φορέων που θα παρακινήσουν, πιθανώς και θα υποβοηθήσουν τέτοιες κινήσεις.
Προσωπικά γνωρίζω πια, ότι η επίδειξη παραγωγής γκοφρέτας, και ακόμα περισσότερο η κατανάλωση της, δεν μου έδωσε καμιά οικονομική διέξοδο στη ζωή μου, τίποτε το εκπαιδευτικό. Επίσης ξέρω ότι η περιοχή μας δεν υστερεί σε ποιοτικά προϊόντα ούτε σε λαϊκή τέχνη, χρειάζεται όμως μια τεράστια προσπάθεια καταγραφής και ανάδειξής της. Και φυσικά για να έχει επιτυχία μια τέτοια προσπάθεια θα πρέπει οι νέοι, μέσα από όλη αυτή την “λαϊκή τέχνη” να μπορέσουν να βρουν μία κάποια οικονομική διέξοδο. Οι τοπικοί φορείς θα πρέπει να βγουν μπροστά.